حسين حديثى |
|
||||
|
|
سه‌شنبه، تیر ۱۸، ۱۳۸۱
کوره راه، از نابگذشته شدن می میرد.
خاک هایش به کنار جاده کشیده می‌شوند. مرز تمایز از بیابان را از دست می دهد. قطر جغرافیائی افق، در دورترین فراموش شده نقطه‌های نقشه، می‌میرد و کسی عبور نمی‌کند. بر همواری راه، عابری نیست تا پا بفرساید. لاشخورها در بیابان به پرواز درآمده‌اند. کوره راه می داند که می‌میرد.
Comments:
ارسال یک نظر
| ||||